دسته بندی | علوم انسانی |
بازدید ها | 105 |
فرمت فایل | docx |
حجم فایل | 84 کیلو بایت |
تعداد صفحات فایل | 14 |
توسعه پایدار در حققیت تعادل میان توسعه و محیط زیست است. این مفهوم را اولین بار به طور رسمی براندت لند (1987) در گزارش «آینده مشترک ما» مطرح کرد (مکنون، 1376). در این گزارش هدف توسعه پایدار «رفع نیاز های نسل حاضر بدون تضییع توانایی نسل آینده برای رفع نیازهایشان» است و از این تعریف ساده و مبهم سندی از کنفرانس ملل متحد در زمینه محیط زیست و توسعه به عنوان یک طرح کار توسعه پایدار برای قرن 21 بیرون آمد (روسلند، 1997). در واقع سیاست های اصولی توسعه پایدار در چهار مقوله زیر قابل تقسیم است (هادوی، 1992):
1- به حداقل رساندن مصرف منابع طبیعی تجدید ناپذیر مانند سوخت های فسیلی و منابع کافی.
2- پایدار ساختن مصرف منابع طبیعی تجدید ناپذیر (مانند آب های زیر زمینی، خاک و گیاهان).
3- نگه داشتن حد تولید ضایعات و آلودگی ها در میزان ظریف جذب محلی و جهانی مانند گازهای گلخانه ای، مواد شیمیایی نابود کننده ازن و پسماندهای سمی .
4- تامین نیازهای پایه انسانی و اجتماعی مانند دسترسی به معیشت، مشارکت اجتماعی و دسترسی به محیط سالم و خدمات پایه.
در یک دید کلی اهداف اصلی توسعه پایدار شامل اهداف اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی می باشد که دارای روابط متقابلی با یکدیگر می باشند.
از آن جا که محیط زیست بنیان هستی آدمی بوده و بهره وری سبز کلید اصلی رشد و توسعه پایدار برای تحقق آرمان های صنعتی ، اقتصادی و اجتماعی در جوامع بشری است، ضرورت تقویت تفکر زیست محیطی و ایجاد فرهنگ زیست محیطی در تک تک نهاد های جامعه محسوس است . ساده ترین تعریف بهره وری، استفاده بهینه از امکانات موجود است (خاکی، 1384).
حفاظت از محیط زیست، جلوگیری از آلودگی و تخریب آن و همچنین مصرف بهینه منابع از مهم ترین عوامل دستیابی به توسعه پایدار محسوب می شود. متاسفانه بی توجهی به این مهم کشور را با بحران های مختلف زیست محیطی مواجه کرده است (کیم و هر، 2002). به جرات می توان گفت که بسیاری از بحران های زیست محیطی ریشه در مشکلات فرهنگی دارد و از این نظر، ضرورت اصلاح نگرش و رفتار زیست محیطی در سطوح مختلف جامعه کاملا محسوس است. دستیابی به چنین امری نیازمند پژوهش، آموزش و دسترسی به اطلاعات دقیق می باشد، چرا که برنامه ریزی صحیح و مدیریت زیست محیطی و ملحوظ داشتن این عوامل در تصمیم گیری های توسعه می بایست مبتنی بر اطلاعات و آگاهی از واقعیت ها و توانایی ها باشد (کیچرر، 2002).
در سال های اخیر توجه زیادی به برنامه های مدیریت سبز شده است . در این برنامه لازم است مجموعه سازمان های تابعه دولت هر یک به نوبه خود کلیه شرایط پایه یک سازمان سبز را دارا باشند. یک سازمان هنگامی می تواند در جامعه به عنوان "سازمان سبز" مطرح گردد که در راستای استفاده کارآمد و بهینه از منابع و مواد مصرفی و بدون اسراف بتواند به فعالیت خود به صورت پایدار ادامه دهد (لی و کیم، 2011).
بهره وری سبز راهبردی بمنظور تعیین دقیق وضعیت موجود، برآورد فاصله آن با وضعیت مطلوب و ارائه و اجرای پیشنهادات کارآمد جهت بهبود این وضعیت می باشد ( زو و همکاران، 2008). در این روند اساس فعالیت بر شناسایی وضعیت و مشکلات در حوزه های مصرف آب، مصرف مواد اولیه و انرژی و همچنین دفع ضایعات بصورت کیفی و کمی می باشد. سپس واحد صنعتی با به حداقل رسانیدن میزان آلودگی و ضایعات به استفاده موثر و بهینه از منابع خود می پردازد. این فعالیت به صنایع کمک می نماید تا عملکرد زیست محیطی خود را بهبود بخشیده و در عین حال بهره وری خود را افزایش دهند. استفاده از این ابزار بدون نگرش و توجه به فرآیند تولید غیرممکن است. در واقع بهره وری سبز نگرش پیشگیرانه ای را ترویج می کند که عکس العملی در قبال هزینه های اقتصادی گزاف روشهای کنترل آلودگی در انتهای خط است. بهره وری سبز رابطه مستحکمی بین بهبود محیط زیست و صرفه جویی اقتصادی را موجب می شود (چیو و همکاران، 2011). بنابراین این پژوهش در پی بررسی نقش بهروری سبز در مراکز درمانی و بیمارستانی است به منظورارائه مدل مدیریتی سبز در بیمارستان......جهت بالا بردن عملکرد کارکنان از طریق مدیریت انرژی و پسماند می باشد.